Nog niet zo lang geleden kwam ik na afloop van een wandeling door de Mariapeel bij Helenaveen een bordje tegen “Start etappe 6 Petranpad”. In een informatieve afbeelding stond “Petranpad 112 kilometer”. Zag ik dat goed. Mijn interesse was gewekt. Een gevarieerde route zo dicht bij huis dat is een leuke uitdaging. Vanwege corona zijn er toch geen echte evenementen. Dus moet je zelf maar wat bedenken.
Het Petranpad is 112 kilometer maar best vlak. Ik ging ervan uit dat ik er 13 tot 14 uur voor nodig zou hebben. Omdat de route zo dicht in de buurt van mijn woonplaats ligt, zou ik best wel iemand kunnen regelen die mij onderweg één of twee keer zou kunnen bevoorraden. De route loopt door een aantal natuurgebieden en daar mag je vaak van zonsondergang tot zonsopgang niet komen. Dus besluit ik contact op te nemen met Landschap Horst aan de Maas, de beheerder van het Petranpad, om te vragen welke stukken specifiek ’s nachts niet toegankelijk zijn. Tot mijn verbazing krijg ik geen antwoord op mijn vraag maar wijzen ze mij op het feit dat begin juni mogelijk de Petranpad ultra gelopen zal worden. Dat is nog veel mooier.
De Petranpad ultra is een kleinschalige loop die in 2020 voor het eerst georganiseerd werd door iemand met een vergelijkbaar idee als ik. Maximaal 50 deelnemers en de keuze om het Petranpad in eens te lopen of de afstand over 2 dagen te verdelen. Uiteraard kies ik voor de eerste optie, alles in eens. Zondag 6 juni om 1 uur in de vroege ochtend wordt ik bij ‘t Kasteelke in Meerlo verwacht voor de start. De weken voorafgaand aan het evenement wordt het toch nog even spannend. De gemeente staat vanwege de coronamaatregelen geen evenementen toe. Natuurlijk is dat niet meer dan terecht. Uiteindelijk gaat de gemeente wel akkoord om in plaats van het evenement een georganiseerde trainingsloop voor een groep toe te staan. Dit betekent dat een en ander nog kleinschaliger moet zijn en er een hoge mate van zelfstandigheid van de lopers wordt gevraagd. Ik vind dit prima. Dit draagt namelijk in positieve zin bij aan de sfeer en beleving.
Op zondag 6 juni even na middernacht meld ik mij bij het kasteel. We hebben daags voor de Petranpad ultra een GPX-bestand ontvangen dat we dienen te volgen. Hier en daar zullen we het Petranpad verlaten omdat dit de kwaliteit van de route ten goede komt. Meer single tracks en minder asfalt. Ik kan een tas eten en drinken inleveren die onderweg op een aantal punten beschikbaar zal zijn. Lopers moeten zich even melden op kantoor voor registratie en de noodnummers van de organisatie. We krijgen nog wat instructies van initiatiefnemer en daarna kunnen we vertrekken. Hoofdlampje aan en zo gaan 38 lopers de nacht in.
Ik merk direct dat de meeste lopers ervaren zijn. Er wordt rustig gelopen en het tempo ligt niet echt hoog. De echte uitdaging komt straks na een kilometer of 70 toch wel. Easy pace is voldoende. En als het echt goed voelt dan gaat het waarschijnlijk te snel! Er is een klein kopgroepje van zo’n 5 lopers. Even daarachter loop ik in een groepje van ongeveer 10 lopers. Er wordt wat gepraat over andere kleinschalige evenementen. De sfeer is gezellig en ontspannen. Het is net iets boven de 10 graden, geen wind en er hangt wat dauw in de lucht. Veel beter dan dit wordt het niet.
Rond 5 uur in de ochtend komen we op het Nonnenpad bij Griendtsveen. Ons groepje is een beetje uit elkaar gevallen en ik loop alleen. Een paar honderd meter voor mij lopen 2 andere lopers. Achter mij is het leeg en stil. Ik vind het prima zo. Eigen tempo lopen en genieten van het moment. Het begint te schemeren. Ik vind dat eigenlijk het meest vervelende moment van de dag. Je ogen moeten wennen aan het lichter worden. Ik heb dan altijd moeite om alles goed te blijven zien. Ik stoot mijn tenen een aantal keer aan de vele wortels op het Nonnenpad. Gelukkig komen we vrij snel op een vlakke weg die we een behoorlijk aantal kilometers moeten volgen.
Even voorbij Helenaveen word ik opgewacht door een vriend van me op de fiets. Hij is benieuwd naar mijn deelname aan de Petranpad ultra. Het is iets over zes uur in de ochtend. Hij verwondert zich dat hij eigenlijk maar een paar deelnemers heeft gezien. Dat kan zomaar kloppen. Er lopen niet meer dan 10 deelnemers voor mij. Mijn tempo is nog redelijk. Een uur later zijn we op de parkeerplaats bij de KFC in Sevenum. Dit is de eerste grote stop. Even op een stoel zitten, tot rust komen en wat vast voedsel naar binnen werken. Voor mij is dat rijstepap en banaan. Na een goed kwartier ga ik weer op pad.
Eigenlijk gaat het allemaal vanzelf. Totdat ik bij de 78 kilometer wordt ingehaald door de koploper van de tweedaagse ultra. Zij zijn om 8 uur vanmorgen gestart in Sevenum. Een bemoedigend praatje besluit hij met de woorden: “Zet hem op, het is nu nog maar een marathon…”. Ik realiseer me dat dat het nog best een eindje is en weet eigenlijk niet of dit wel goed zal komen. Ik heb moeite om tempo te houden en voel dat mijn lichaam al aardig is uitgeput. Bij de marathon heet dit gevoel de man met de hamer. Ik loop vaker ultra’s en heb dit gevoel dus kunnen uitstellen tot 80 kilometer. Maar ik merk dat de ultra voor mij nu aan het beginnen is.
Hardlopen, eten en drinken gaan niet zo best samen. En toch moet ik nu op een of andere manier iets meer koolhydraten en vocht binnen zien te krijgen. Het valt niet mee. Ik heb geen dorst en in repen of gelletjes heb ik eigenlijk helemaal geen zin. Ik maak me zorgen. Totdat ik bij het checkpoint op 88 kilometer arriveer. De vrijwilligers hebben een paar heerlijke Limburgse vlaaien geregeld. Voor ik het weet zit ik aan mijn tweede stuk kersenvlaai. Een liter cola er achteraan. Ik realiseer me dat ik de man met de hamer hiermee misschien wel verslagen heb.
Het gaat inderdaad een stuk beter. Het tempo is weer redelijk. En afgezien van wat kleine pijntjes voelt het allemaal prima. Ontspannen probeer ik het laatste deel van de ultra af te leggen. Onderweg word ik nog aangemoedigd door wat supporters. Dat is nieuw voor mij. Ik loop de lange ultra’s meestal in het buitenland en dus zonder supporters. Het doet goed en geeft energie.
Na 111,5 kilometer ben ik terug bij ‘t Kasteelke in Meerlo om onder aanmoediging van Jacqueline, Wilco, Wesley en zijn gezinnetje te finishen. Uiteindelijk ben ik met 13 uur en 52 minuten 12de van het klassement van 38. Grappig. Feitelijk zijn we in dezelfde volgorde binnengekomen als we liepen bij de KFC in Sevenum. Ik heb vandaag mijn snelste 50 kilometer op de trails gelopen. En ik heb dus toch het verval in het tweede deel relatief beperkt kunnen houden. Tot slot: Een biertje bij de finish is altijd lekker. En bovendien: De Petranpad ultra is geweldig evenement!
