Daar zijn we weer. Afgelopen maanden heb ik al 2 keer eerder een evenement in het gebied rondom het Belgische plaatsje Olne gelopen. Deze derde is de kortste maar daarom zeker niet minder interessant.
In maart ben ik 3 weken naar Canada geweest. Heel veel gesport. Alpine skiën, Nordic skiën, wandelen, hardlopen, trailrunnen. Eigenlijk te veel om op te noemen. Maar ik ben dus wel even uit mijn normale loopritme gestapt. En daarom was het hoog tijd om een niet te lange trailrun te kiezen. Doel is om het lichaam weer te laten wennen aan de extreme belasting die in mei en juni op het programma staat.
Lang heb ik niet hoeven zoeken. In het Belgische plaatsje Olne zit een atletiek vereniging Courir pour le plaisir. Een gezellige vereniging die ieder jaar een aantal pittige evenementen organiseert op de trails rondom het gehucht. De voorgaande evenementen waren erg leuk. Geen enkele reden om niet nog eens deel te nemen.
Deze keer werd gestart met een busreis naar Spa. Ergens in de buurt van het centrum werden we gedropt nabij een kunstmarkt in de openlucht. Een beetje een rare gewaarwording. Met ongeveer 100 lopers moesten we de kunstmarkt doorkruisen om bij de start van de trailrun te komen. Geen startboog, geen timing, geen markering op de weg. Nee, een plastic lintje in een struik naast de weg. De eerste markering en tevens de start van de trailrun.
Het was die ochtend tegen het vriespunt en we hadden al een lichte sneeuwbui gehad. Er stond een venijnig koud windje. Rond de klok van 11:00 uur werden we toegesproken in het Frans. En rond 11:05 uur ging de trailrun van start. De start was berg op. Een flinke klim met meteen al meer dan 70 hoogtemeters. Fijn, we hadden vanuit de bus bijna 20 minuten in de kou op de start staan wachten. De spieren waren dus ijskoud maar we moesten meteen vol aan de bak. Ik voelde eigenlijk meteen mijn linker achilles. Nu maar hopen dat de pijn een beetje wegtrekt als we warm gelopen zijn.
Ik had me voorgenomen om de trailrun rustig te lopen. Vooral weer wennen aan wat afstand en wat hoogtemeters. De omgeving was mooi als altijd. De trails waren afwisselend maar doorgaans goed op tempo te nemen. Ik herkende delen van de route van de ultra Olne-Spa-Olne die ik in december hier heb gelopen. Deze keer lagen de trails er veel beter bij. Op een paar klimmetjes en afdaling met modder en natte voeten na was het eigenlijk niet echt spannend.
Na ongeveer 25 kilometer begon ik het toch even zwaar te krijgen. Waar mijn verbrandingsmotor na een uur of 2 anders makkelijk omschakelt van suiker naar vet verbranden leek het dit keer wat langer te duren. Een minuut of 20 kostte alles heel veel moeite. Als je dan ook nog het steilste stuk van de route voor je kiezen krijgt dan is het even afzien. Maar zoals altijd gaat het op een gegeven moment weer vanzelf. De laatste kilometers vliegen voorbij en na 31 kilometer en 944 hoogtemeters zijn we na 3 uur en 16 minuten weer bij de finish.
Qua klassering eindig ik in de middenmoot. Maakt me verder niet zoveel uit. Dit was niet meer dan een trainingsloop om het lichaam weer te laten wennen. Dat is gelukt. Nu een paar biertjes. Volgende week gaan we naar Malmedy voor een nieuw avontuur.
