Het is zaterdag 20 april 2019. Vandaag staat de Trail des Idylles op het programma. Een uitdagende trailrun van 24 kilometer met de nodige hoogtemeters. Vorige week was het hier nog 2 graden. Vandaag wordt 25 graden verwacht. Dat wordt dus afzien.
Het is de derde editie van het evenement. Blijkbaar zijn ze heel succesvol. De voorinschrijving is 4 weken voor het evenement gesloten omdat het maximaal aantal deelnemers was bereikt. Ik heb deze trailrun vorig jaar ook gelopen. Was me goed bevallen. Dit jaar gaan we dus op herhaling. De start van de trail is op zaterdagmiddag om 13:30 uur. Mooie tijd want dan hoef je ’s morgen niet te haasten om op tijd te zijn.
Ik ben een uurtje voor de start in Malmedy. De start is bij een plaatselijk gemeenschapshuis. Het is nog niet echt druk maar wel er hangt een prima sfeertje. Er staat een gezellig muziekje op en buiten in de schaduw zitten er al wat groepjes lopers op het terras. Ik loop de Belgische Stef tegen het lijf. Een trailrunner die ik afgelopen jaar bij de multi-stage trail in Vaals heb ontmoet. We praten even bij en lopen dan naar de start. De briefing begint iets te laat maar ach, we hebben geen haast. Een paar minuten na half twee zijn we onderweg.
De eerste paar kilometers vallen mee. Het is warm maar er staat een verkoelend briesje. Daarnaast lopen we enigszins beschut in de bossen rondom Malmedy. Maar dan draaien we de bossen uit de volle zon in. Binnen een paar kilometer krijgen we een zo’n 400 hoogtemeters voor onze kiezen. De hellingen liggen er geheel onbeschut bij en het zachte briesje wind is ook verdwenen. Het tempo gaat omlaag en de hartslag vliegt omhoog. We hebben het zwaar.
Na ongeveer 12 kilometer bereiken we de eerste verzorgingspost. Ik drink bijna een liter cola en eet wat banaan. Even een moment rust nemen. Ik praat met wat andere trailers. Iedereen is aan het afzien. Ik besluit om verder te gaan. De kilometers na de verzorgingspost voelen goed. We lopen grotendeels in de beschutting van het bos. Er staat een zacht koel briesje. Er zitten iets minder hoogtemeters in dit deel. En belangrijker nog, de afdalingen zijn wat minder technisch. Dat is fijn want dat is goed voor de gemiddelde snelheid.
Na ongeveer 19 kilometer komen we weer bij een verzorgingspost. Deze is gelegen naast een beekje. De stoelen van de vrijwilligers zijn door de trailrunners in beslag genomen. Pootjebaden in de beek. Het wordt vandaag toch geen toptijd dus ik doe het rustig aan. Ik neem zelf weer de nodige cola en ga ook een minuut of vijf met mijn voeten in het stromend water van het beekje staan. Heerlijk verkoelend is dat. Op verzoek maak ik nog wat foto’s voor een groepje trailrunners en dan ga ik weer verder.
Nog 5 kilometer te gaan maar ik was al gewaarschuwd. Nog 300 hoogtemeters in het verschiet. Het is moeilijk om een juist tempo te kiezen. De zon en het gebrek aan beschutting in combinatie met de steile hellingen maken het weer lood zwaar. Ik troost me bij de gedachte dat ik bij de aankomst zo aan een heerlijk koel biertje kan. Het resultaat van deze dag is niet zo best. Een half uur meer nodig gehad dan de voorgaande editie. Maar ondanks het afzien onderweg heb ik zeker wel kunnen genieten van de 24 kilometer en 1.150 hoogtemeters. Voor de echte klimgeiten onder ons is dit echt wel een aanrader.
